BLOG

Maar het is wel verrijkend, als je op de processen let die naar boven komen. Wat me vooral boeit aan het spel is dat het, net zoals in het échte leven, onvoorspelbaarheid combineert met techniek en persoonlijkheid. Er zijn bijzonder veel parallellen te trekken met hoe we ons leven aanpakken: hoe we omgaan met onzekerheid, groot of klein spelen, hoe je geluk afdwingt, meespelen of aan de zijlijn blijven staan…

Zoveel zelfs, dat ik mijn pokerspelletjes ondertussen beschouw als een training in het leven (handig he). Ik observeer mijzelf tijdens het spelen, en werk bewust aan mijn instinctieve reacties.

Waarom Poker? Het is uitdagend, emotioneel en vol adrenaline. Het brengt mij naar de grens van mijn durf en confronteert me hardhandig en meetbaar (=blut) met mijn beperkingen.

Ik merkte dat bepaalde spelers altijd wonnen, en ik niet. Hoe deden ze dat, wat was er anders? Bleek dat het niet aan de kaarten of aan geluk ligt – integendeel.

Aan wat dan wel?

Groot spelen

Je kan wel ‘tight’ spelen, wachten op de best mogelijke kaarten (2 dames bijvoorbeeld) – maar daar win je het spel niet mee. Aangezien je de kaarten van de anderen niet kan zien, kunnen ze winnen door jou de indruk te geven dat ze iets beter dan jou hebben – zelfs al is het niet zo. Je ziet enkel de kaarten van de ander als je de ronde tot het einde uitspeelt (er zijn 5 inzetrondes), en dat kost geld.

Zo is ‘limpen’ – passief meegaan met wat anderen inzetten – meestal een verliezende strategie. Voornamelijk omdat je anderen het spel laat bepalen, en het toont onzekerheid over je hand. Je wint wel eens door te limpen, of door het bewust in te zetten als strategie om de ander te doen geloven dat hij aan het winnen is, maar over het algemeen is het een angstige en verliezende manier van spelen.

Je moet dus agressief durven spelen, durven inzetten. Iets durven ‘representeren’ dat groter is dan wat je in je hand hebt, zodat anderen het risico niet durven nemen om door te duwen. Er zijn wel regels voor wanneer het een goed idee is om groot in te zetten, momenten waarop dat beter is dan op andere.

De les: Je moet niet zitten wachten tot je goed genoeg bent, je product af is en jij een totale expert. Als je naar een hoger niveau wil, moet je consistent op een hoger niveau durven spelen – klaar of niet. Er zijn wel regels en momenten die je kansen vergroten (lanceer je product niet wanneer iedereen met vakantie is, of wanneer de budgetten van bedrijven op zijn; verklaar je grote liefde niet wanneer iemand net een super nieuw lief heeft; begin niet met je dieet vlak voor een resem gezellige kerstdiners).  

Als je het aandurft krijg je meer kansen – zelfs met mindere kaarten. In de praktijk (i.t.t. in onze verbeelding) speelt de meerderheid van de mensen ‘limpend’, eerder voorzichtig dan gedurfd, en je hebt dus een gigantisch voordeel door groot te durven spelen.

Omgaan met emoties

Hoe ik erbij zit op het moment heeft impact op het spel. Dat was het eerste dat me verder deed kijken: het is niet enkel geluk of kaarten die tellen – je gemoed speelt mee.

Ik verloor een hand tegen iemand. Ik was kwaad, wat een eikel! Ik projecteerde mijn verlies op hem en wilde hem terugpakken. 5 minuten later was ik failliet en lag ik uit het toernooi, omdat ik dom en roekeloos speelde. Ik besefte: het ging niet over hem. Iedereen speelt voor zichzelf, en daarbij kom je soms in botsing met de ander. Het is niet persoonlijk op jou gericht, de ander draagt zorg voor zichzelf.

Dat kan pijnlijk en kwetsend zijn. Maar die emoties halen je weg van jouw spel, ze hinderen je. Dus hoe minder je bij die emoties – eigenlijk interpretaties, verhalen die je ervan maakt – blijft hangen, hoe sneller je weer terug kan naar het juist spelen van het spel. Technisch, berekend en met een vleugje durf.

De les: Ook in het leven kom je onzacht in aanraking met anderen. Een concurrent of collega die in jouw vaarwater komt, afgesneden in het verkeer, spanningen in je relatie over wie waarop recht heeft… Ook hier is emotioneel meesterschap een vaardigheid van onschatbare waarde. Niet meegesleurd worden in een verhaal van slachtoffer en dader, dat ze het op jou gemunt hebben… maar blijven beseffen dat iedereen voor zichzelf zorgt, en dat daar botsingen met anderen bijhoren. Je niet uit het veld laten slaan, en je eigen spel blijven spelen.

Beoordeel de ‘play’, niet het resultaat

Soms denk je dat je zal winnen en verlies je. Je staat voor, je zet zwaar in, en op de allerlaatste kaart heeft je tegenstander geluk. Heb je dan slecht gespeeld? Als je naar het resultaat kijkt, wel. Maar statistisch gezien was wat je speelde misschien wel de beste optie. Je hebt met bepaalde kaarten en handelingen een grotere kans op slagen. Met 2 azen heb je bijvoorbeeld 83 tot 88% kans om te winnen van een Lowball, (een 2 en een 7, de ultieme brolhand). Maar soms wint iemand met 2 en 7 van iemand met 2 azen!

Als je iets 5 keer na elkaar probeert met 80% kans op slagen, kan het gerust 5 keer op een rij mislukken – wat statistisch gezien echt onwaarschijnlijk is. Zoals je bij roulette wel eens 7 keer na elkaar zwart hebt. Dat heet ‘variance’ – afwijkingen op statistische mogelijkheden. Dat zie je vooral als je weinig herhalingen hebt – bij 10 keer kop of munt gooien bijvoorbeeld.

Als je blijft gaan, 100 keer kop of munt, zullen je resultaten uiteindelijk naar de statistische probabiliteit toeneigen (bij kop of munt 50%). Als je dus blijft spelen met je azen alsof ze de winnende hand zijn, zal je ook winnen. Als je begint te geloven dat 7 en 2 even sterk zijn, begin je te twijfelen en durf je niet meer spelen.

De les: Blijven spelen! Wat vaak gebeurt is dat je iets één of twee keer probeert en het lukt niet. En dat je daarna niet meer durft en ervan uitgaat dat het niet werkt of dat jij het niet kan. Terwijl je misschien gewoon pech hebt, het was de moment niet, de kaarten lagen niet juist…

De kunst is dus te blijven spelen, en te blijven geloven in het spel dat je speelt. Als het goed in elkaar zit (en meestal zit het best wel goed in elkaar), zullen de resultaten uiteindelijk volgen.

Als je natuurlijk na 100 keer nog geen goed resultaat hebt, is het ook statistisch bijna zeker dat je strategie niet werkt – dat weet je dan ook al weer.

Alles is te leren

Ik dacht dat agressie en durven in poker niet in mij zaten, want toen ik het deed mislukte het. Maar toen ik begon te graven in pokertheorie, ontdekte ik dat er regels waren. Momenten, types spelers, hoeveelheden, kansberekeningen… Er zitten patronen in geslaagde agressieve moves.

Wat ik toeschreef aan aangeboren, niet te verwerven persoonlijkheid, bleek ook een technische component te hebben. Eens ik die integreerde, bleek dat ik eigenlijk heel goed in staat ben om gericht agressief uit de hoek te komen. En het is nog leuk ook 🙂

De les: Elke kwaliteit die je in iemand anders benijdt, heeft achterliggende technieken en veronderstellingen. Elk mysterie heeft regels, structuren, patronen. Laat je niet wijsmaken dat eigenschappen aangeboren of ‘gewoon’ verworven zijn – alles is aanleerbaar. Als je de mechaniek ervan kan achterhalen en integreren, ben je al goed op weg om die kwaliteit zelf op een degelijk niveau te verwerven.

Net zoals je in een coachopleiding naast het aanleren van technieken ook empatischer, opener, intuïtiever… wordt.

Er ongelofelijk goed in worden hangt dan wel weer samen met het talent dat je ervoor hebt, naast de moeite die je steekt in het beter worden.

En jij?

Wat herken je?

Welke levenslessen haal jij uit poker, of uit andere activiteiten?