Steeds meer zie ik hoe veel dingen in het leven geen zwart- of witkeuze zijn, maar een balans tussen uitersten. Dat klinkt heel logisch en dat is het ook; het is vooral de gebieden waarop het van toepassing en de implicaties daarvan, die me blijven verwonderen.
Jezelf naar waarde schatten
Even concreet; wanneer het erop aankomt om grote keuzes te maken in het leven is het belangrijk te kiezen met in het achterhoofd de waarden die daaraan vasthangen. Een huis kopen legt je financieel vast en beperkt dus je mogelijkheden; het geeft je wel een stek waar je je echt thuis kunt voelen, een plek die helemaal van jou is.
Mensen die er maar niet toe komen om een huis te kopen terwijl ze het wel willen, worstelen misschien net met dat dilemma: vrijheid vs. geborgenheid. Hetzelfde geldt voor relaties: opties openhouden of kiezen voor de persoon die er is? Voor de ene is dit een vanzelfsprekende keuze, voor de ander een regelrechte verscheuring.
En dan hangt het nog af van de context. Misschien kan je heel makkelijk beslissen als het op werkvlak aankomt (om te veranderen van job bijvoorbeeld), maar lijkt het je onmogelijk om weg te gaan van je partner zelfs al ben je ongelukkig?
Iets dat bij dit soort keuzes altijd terugkomt is wat het beste is voor jou. Dit hangt samen met je normen en waarden, en het naleven daarvan heeft een sterke invloed op je zelfrespect. Leef je niet in overeenstemming met je normen en waarden, dan zal je het voelen. Waarschijnlijk in de vorm van een knagend gevoel, een onbestemde triestheid, een leegte.
Maar wat meer is! Die normen en waarden zijn ook maar relatief, ze zijn deel van jouw beperkte visie op het leven. Ze hebben wel een invloed op hoe jij de dingen ervaart, maar ze zijn niet noodzakelijk waar. En hier wordt het interessant.
Langs de ene kant wil je rekening houden met je normen en waarden, en langs de andere kant moet je dat ook niet te serieus nemen aangezien jouw visie daarop maar een visie is, die niet noodzakelijk strookt met hoe de dingen echt in elkaar zitten.
Dus neem jezelf serieus genoeg om keuzes te kunnen maken, maar niet zodanig serieus dat die keuzes een gevangenis worden. Dat is makkelijk gezegd, maar het is een fijne balans! Dit is waar heldere doch beperkte logica aangevuld wordt door gevoel, en durven doen.
De kunst van het leven is: de dans steeds verderzetten, dartelend je evenwicht verliezen en hervinden.
