VERSLAG YOURCOACH CAFÉ

Op donderdagavond 21 april 2016 ontvingen we Jeroen Walravens van Stresslessness, die ons zijn verhaal kwam doen. Een 30-tal mensen woonde de lezing bij.

Het verhaal van Jeroen

Sta eens eventjes stil bij de vraag: “Wie ben je?”

Ik was Jeroen Walravens en men moest mij niets komen vertellen. Ik was een fuifbeest, veel feesten, drank, zuipen, drugs, lekker het beest uithangen met de maten, meisjes, mijn auto… Ik reed overal naartoe – en dit steeds veel té snel. Dat was mijn leven, dat was wie IK was.
Tot ik op een dag wakker werd in een ziekenhuis. Blijkbaar had ik een maand in coma gelegen. Ik voelde en zag wel overal rond mij de buisjes en de toestellen.

Ik had televisie op kamer, vrienden en familie kwamen dagelijks langs en mijn eten werd gebracht. Ik maakte me alvast geen zorgen. Dit was best oké. Over maximaal een maandje zou ik terug de oude zijn. Maar de mensen rond mij konden mij dat niet bevestigen. Ze spraken over blijvende schade – ik dacht dat ze overdreven in hun grote bezorgdheid. Ik was immers niet klein te krijgen.

Tot op een dag, wanneer twee mensen me uit het bed droegen en in een rolstoel plaatsten. Ze reden me naar de fysiotherapie en parkeerden de rolstoel voor een vreemd toestel. Een soort stelling met armleuningen. De fysiotherapeut zei me: “Jeroen, ik zet je aan dit toestel, steun maar op de leuningen blijf gewoon recht staan”. Dit was gemakkelijk, dit kon ik zelfs zonder benen. Ik ben vroeger op sportief vlak altijd intensieve uitdagingen aangegaan (skateboard, boksen, muurklimmen…).

De fysiotherapeut zette me recht voor het toestel, ik steunde erop en hij liet me los. Ik voelde onmiddellijk hoe mijn benen in een fractie van een seconde verzuurden. Dit gevoel kende ik, ik dacht “Jeroen, bijt op je tanden” en duwde maar door om recht te komen… maar ik zakte door mijn benen en plofte in de rolstoel.

Pas dan kwam ik tot de conclusie dat mijn benen niet meer meewilden, dat ze kapot waren. Later zou ik ontdekken dat er nog veel meer aan de hand was.

Het oog ziet zichzelf niet

Stel dat iemand ongemerkt je ooglens blauw zou kleuren. Wat zie je dan? Inderdaad, alles wordt blauw, maar je lens zie je niet. Van een veranderd bewustzijn ben je niet bewust.

In het revalidatiecentrum van het UZ Gent veranderde alles. Ik was voortdurend verdwaald in ruimte maar eveneens in tijd. En dat was absoluut geen comfortabel gevoel. Mijn realiteit was veranderd in een nare angstdroom.

Je kan het vergelijken met wanneer je enthousiast door een onbekende stad loopt, straat na straat en plots beseft dat je niet weet hoe je terug moet. We zijn slim genoeg om hier een oplossing voor te bedenken, maar in de eerste fracties van een seconde ervaar je een gevoel van verdwaald zijn. Herken je dat gevoel? Dat nijpende buikgevoel was een constante in deze nieuwe situatie.

We zijn wat we zijn en we doen wat we doen

Er waren heel veel dingen die ik niet meer mocht doen, maar zelf had ik dit niet direct door. De (pijnlijke) ervaring zou mij de nieuwe situatie moeten leren.

Mijn rijbewijs werd ingetrokken. De vele meisjes waren wel lief en zorgzaam met mij, allen waren ze attent. Maar op de één of andere manier was het niet zoals voorheen. En ik begreep niet waarom. Het deed alleen maar pijn en zoals zo vaak gebeurt werd pijn boosheid en woede. Daar zat ik dan zonder zoveel dingen. Alles was weg, ik had geen leven meer. Jeroen bestond niet meer.

Ik voldeed niet langer aan de voorwaarden van wat het betekende om ‘IK’ te zijn.

Maar wie was ik dan? En wie is die ‘IK’, waarvan ik al mijn hele leven geloof dat ik het ben? Ik begreep dat ik helemaal opnieuw moest, maar vooral ook mocht beginnen.

Zo begon ik voor het eerst in mijn leven bewuste keuzes te maken. Zo stelde ik me vragen over de keuzes die ik reeds gemaakt had. Hoe was ik in deze situatie terechtgekomen?

Ik zag hoe ik verschillende domme dingen heb gedaan in mijn leven – meerdere misstappen met ernstige gevolgen. Misschien had ik zelfs enkele onaanvaardbare dingen gedaan.

Maar dat waren de verhalen OVER mij, wie ik ben, als mens, is een goeie gast.

We worden allemaal als goede mensen geboren, vol goede intenties. Met ouder worden ontwikkelen we een persoonlijkheid en maken we keuzes – goed of niet – maar in wezen zijn we allemaal goeie gasten.

Niets is goed of niet goed

Ik volgde opleidingen maar het lukte niet. Ook een schildersopleiding gaf niet het gewenste resultaat. Wat nu? Dan maar werk zoeken.
Vroeger ging dat vlot. Ik stapte een interimbureau binnen en had een job. Maar nu ging dit veel moeilijker. Nu stonden de interimbureaus me niet met open armen op te wachten – omdat ik steeds eerlijk vertelde wat me was overkomen.

Ik ondernam verwoede pogingen om stabiliteit te creëren in mijn leven. Tot ik op een ochtend zag dat dit een illusie is. Twee jaar voordien werd ik immers wakker en kon ik niet meer gaan of staan. Ik had geen plan meer achter de hand en dat was oké, ik ging reizen!

Ik stapte een reisbureau binnen dat gespecialiseerd is in groepsreizen. Ik zocht namelijk een soort veiligheidsnet voor de reis. Ik wou een serene, vredige plek bezoeken. Ik vertrok op reis naar Cambodja, met een trekking in de jungle…. Alles was een stevige uitdaging voor me. Maar ik ontdekte de magie en de onuitputbare kracht van het NU.

Je kunt condities creëren, maar je kunt nooit je toekomst dicteren

Later ging ik naar Nepal om er twee maand in een weeshuis te werken.

De chaos, het lawaai, de erbarmelijke omstandigheden, het was wat veel voor me om te bevatten. Tot ik besloot op stap te gaan in de buurt. Wanneer mijn voeten pijn begonnen te doen stapte ik een zaak binnen. Op een terrasje, hoog boven de huizen en de chaos van de buurt, kreeg ik een duidelijk inzicht.

Ik begreep dat ik mijn stress zelf creëerde door mijn ervaringen steeds te vergelijken met mijn beeld van hoe de dingen moeten zijn. En dat ik dat beeld kon loslaten. Hoog boven de chaos viel alle stress van me af. En hoewel er niets veranderde aan de externe situatie, had ik me nog nooit zo vrij gevoeld.

Nepal werd ‘tijdloos’, het was mijn langste meditatie ooit.

Mount Everest

Op een dag in het weeshuis nam ik mijn reisgids ter hand. Ik las over de Mount Everest Base Camp trekking. Nu mijn ongeval bijna drie jaar achter de rug was, kreeg de missie wel iets symbolisch. Maar ik besefte dat een trekking door de bergen heel zwaar zou zijn. Mijn ego zou een stevige deuk krijgen als ik er niet in zou slagen. Of erger nog, stel dat ik op de trektocht val of een ongeval heb. Wat gebeurt gebeurt en ik schatte de kans op een ernstig ongeval wal heel klein in.

Dus vatte ik de trektocht aan. Ik ging daadwerkelijk over mijn fysieke grenzen, en al gauw werd ik ziek. Een razend ontstoken keel en koorts, hoofdpijn… Iets later kreeg ik ook nog eens stevig last van hoogteziekte. Ja, ik was er echt niet goed aan toe.

Maar daar was ik niet mee bezig. Ik had een zuivere focus en het enige wat toen bestond was de volgende voetstap, mijn hartslag en mijn ademhaling. Met af en toe een pauze, om op adem te komen, maar ook om de bergen rondom te bewonderen. Dit was magisch. En na tien dagen trekken bereikte ik het kamp.

De emoties die ik daar voelde waren grandioos, ik had geen glimlach op mijn gezicht, de glimlach had mij. Ik dacht aan de voorbije drie jaar en ik besefte: alles kan.

Je hebt geen idee van wat je allemaal kan

Heb jij al eens iets opgegeven? Heb jij al eens iets laten gaan? Hoe verloopt dat proces? Opgeven is een keuze. Een deel van ons zegt: “Het lukt toch niet”, en wij kiezen ervoor dit deel te volgen.

We bepalen zelf wat mogelijk is. We zien de wereld niet zoals hij is, maar wel zoals wij zijn. Dus ook welke mogelijkheden we hebben. Onze doelen vallen steeds binnen die grens, van “het mogelijke”. Het is aan jou om die grens te verleggen.

De waarheid is dat je geen idee hebt van wat je allemaal kan. Maar dat vraagteken is eng. Mensen verkiezen het bekende negatieve boven het onbekende. Nu, ik zeg je: in het onbekende liggen wonderen.

Welk negatief bekende verkies jij boven een verlangen in het onbekende?

Jeroen heeft ook een boek

Lees het eerste hoofdstuk van het boek ‘Het is altijd nu’ gratis op www.altijdnu.be.