BLOG

Wat ons definieert, zijn de momenten die ons diep raakten. Onze herinneringen zijn een aaneenschakeling van tekenende momenten, leuk en
vervelend.

En wanneer iets in ons huidige leven ons stoort of beter kan, ligt in onze lijfelijke verbinding ermee ook de sleutel tot effectieve verandering. En dus niet zozeer in actie nemen – dat werkt in het begin, wanneer we nog enthousiast en hoopvol zijn. Maar het moment dat de eerste heuvel in zicht komt, de eerste twijfel en vermoeidheid opdoemen, is het al snel gedaan. Waarom zou je doorzetten, als je er geen zin meer in hebt?

Je kan met je hoofd in beweging komen, maar niet blijven. Doorzettingsvermogen en motivatie zijn niet mentaal – je kan jezelf niet (blijven) overtuigen als je lijf het niet ziet zitten.

Motivatie is emotie. Emotie is lijfelijke spanning. Dus dan wil je weten: ‘Hoe creëer je genoeg spanning in je lijf om in beweging te komen, en te blijven?’

Een vraag die ik regelmatig stel in mijn coachgesprekken, wanneer mensen verzuchten dat het moeilijk is om te veranderen of om een antwoord te bedenken, is:

‘Mocht ik een geweer tegen je hoofd houden, zou je het dan wél kunnen (of weten)?’

Natuurlijk wel. De antwoorden en de acties die nodig zijn zitten in ons. Het is de bewogenheid, de urgentie, die ontbreekt. Als je leven ervan afhangt, dan is er plots véél verbinding en ontsluiten voorheen weggestoken mogelijkheden zich. Dan zijn sporten, weggaan van dat werk, minder klagen, nee zeggen… plots geen probleem meer. Het is geen kwestie van kunnen, maar van diep willen.

Daarom wachten we vaak tot het laatste moment om iets af te werken: dan pas voelen we de dringendheid en de relevantie ervan in ons lijf.

Dus hoe krijg je meer van die spanning in je dagelijks leven, zodat je meer aanpakt?

Voor mij ligt de sleutel in hoeveel je je eigen leven waardeert.

We hebben allemaal stemmetjes die zeggen: ‘Je bent toch maar…, je had ook iets anders kunnen doen, wat is de impact daar nu van, wie zit nu op jou te wachten met al je beperkingen, er zijn er meer dan genoeg die het moeiteloos beter doen…’

Om onszelf ondanks die stemmetjes toch belangrijk genoeg te vinden, en datgene wat we in ons leven willen zien – daar zit het hem. De zin die ik tegen mezelf zeg is:

‘Zelfs al ben ik relatief, miniscuul, dan nog maak ik deze beweging die voor mij belangrijk is.’

Wat een heerlijke, bevrijdende arrogantie.

Hoe doe jij dat?