Verslag van het YourCoach Café op donderdag 22 november 2012 met Lisette Peulen over ‘Leven en werken in verbondenheid’.
Lisette Peulen over ‘Leven en werken in verbondenheid’
Op donderdagavond 22 november ontvingen we Lisette Peulen, die kwam spreken rond ‘Leven en werken in verbondenheid’. Een 20-tal mensen, waaronder weer een hoop bekende gezichten, maakten hun opwachting ondanks de drukke wegen.
Lisette is naast een sympathieke madam ook een sterke spreekster. Ze weet haar publiek moeiteloos te boeien, zonder haar stem te verheffen of moeite te doen. De sfeer was zelfs zodanig dat we bijna geen foto’s trokken; waar dat anders nooit een probleem is, was het bij deze storend. Toch iets bijzonders!
Achteraf was er nog een jazz-concert, heel passend bij de sfeer van deze avond.
Over leven, werken en coachen in verbondenheid
Lisette vertelde voornamelijk over haar ervaringen in bedrijven en hoe het ‘onmogelijk is om daar verandering te brengen’. Ze gaf een aantal dynamieken aan die kunnen mislopen, maar waar ook mogelijkheden liggen voor verandering.
Zo noemde ze eerst de oprichtingsbestemming. Waartoe is een bedrijf/organisatie (en ook persoon) op deze aarde? Deze oprichtingsbestemming is bepalend voor hoe de zaken in eerste instantie opgezet worden. En ze beïnvloeden ook sterk de werking later, lang nadat de oprichters en hun bedoelingen wellicht al gestorven zijn. Toch blijft deze bestaan en loont het hiernaar te kijken.
Een tweede zaak is de verbinding die alles heeft met elkaar. En dan bedoelt ze ook echt: alles is met alles anders verbonden. Een bedrijf of organisatie is geen op zichzelf staand geheel. Het is ook niet toevallig dat het neergepoot is op een bepaalde plek, in een bepaalde tijd. Het ondergaat de invloed van het omringende, en omgekeerd. Zo ook de afdelingen in organisaties: die werken vaak alsof ze (bijna) niks met elkaar te maken hebben, terwijl ze elkaar ongelofelijk beïnvloeden.
Hier is het dus interessant te onderzoeken hoe de relaties zijn, en welke impact bepaalde afdelingen of personen hebben zonder dat hen daarvan rekenschap wordt gegeven.
De houding van Lisette ten opzichte van verandering in organisaties ligt in een benadering van liefde. Als externe persoon die binnengebracht wordt in een organisatie, wil je je de vraag stellen ‘Where is the love?’. Maar al te vaak leven mensen en afdelingen onnodig onverbonden door misverstanden. Door op een of andere manier weer liefde terug te brengen, kunnen processen weer beginnen stromen. Dat is geen flower power, maar het kunnen maken van verbindingen tussen mensen, zodat de organisatie die op hen rekent beter kan draaien.
Je moet natuurlijk niet met je liefde afkomen waar er conflicten zijn. Daar reikte Lisette kort een model aan waar gekeken wordt via een schematische weergave van de aanwezige conflicten, wie daar eventueel als deel van het team in zou kunnen bemiddelen. Geen externe persoon dus die ertussenin gaat staan, maar een aanwezige persoon waarmee beide partijen willen praten, en die de plooien gladstrijkt.
