Ook bij coaching geldt het adagium: ‘Er bestaat geen falen, enkel feedback’ onverminderd. Een aantal processen waar een coach zich voor dient te hoeden, kunnen daarmee omgezet worden tot krachtige wapens in de coaching zelf!
Take two
Zo is er projectie, waarbij de coach zijn eigen beeld van de wereld op zijn/haar klant projecteert en aldus een bepaalde interpretatie geeft aan diens verhaal. Dit kan potentieel nefast zijn voor een productieve coachingsrelatie, waarbij de effectiviteit van het traject toch afhangt van de objectiviteit waarmee de coach het model van de wereld van diens klant benadert.
Projectie kan echter een indicatie zijn van iets dat de gecoachte regelmatig meemaakt. Door het beeld dat de gecoachte uitzendt kunnen bepaalde projecties bij andere mensen regelmatig voorkomen. Zo zal iemand die als defensiemechanisme een proactief, dominant masker opzet vaak door diens omgeving geïnterpreteerd worden als arrogant. Of iemand die anderen alle ruimte laat ten koste van zichzelf als oninteressant.
Je zou denken dat de coach daarboven zou moeten staan. Niet dus! Het is net de taak van de coach om zich bewust te zijn van wat de ander bij hem teweegbrengt, en dit terug te geven aan de klant. Dat kan via directe feedback, of via vragen.
Wat wel uit den boze is, zijn suggesties voor verandering op basis van die projectie. Sowieso zijn suggesties bij coaching af te raden. Een idee dat iemand zelf krijgt, is veel krachtiger dan iets dat aangereikt geweest is.
Zo is het steeds mogelijk om ‘dwalingen’ van het pad van objectiviteit en aanwezigheid bij de coach, recht te zetten en zelfs om te buigen in een kracht! Niks gebeurt toevallig; dat het moeilijk is je aandacht bij een gesprek te houden zegt iets over de coach, maar kan evengoed symptomatisch zijn voor de persoon die gecoacht wordt. Hier open en niet-veroordelend over communiceren kan onverwachte deuren openen.
