BLOG

Ik was het weer eventjes kwijt… de kracht van het nu. Wat voor esoterisch gewauwel komt er nu, vraag je je af? Ik begrijp je – dat dacht ik ook de eerste keer dat ik van Eckhart Tolle hoorde. Net zoals ik dacht dat Stephen R. Covey’s “Seven habits” nog een zelfhulpboek was. Kijk – er zijn honderden, duizenden rommelboeken die herkauwen wat al eens is gezegd en waar het erop neerkomt dat je het gewoon maar eens moet gaan DOEN. Meestal wordt het precieze hoe niet echt in detail uitgelegd. Daar heb je dus niks aan.

Eerst over Stephen R. Covey – dit boek legt je uit PRECIES wat er scheelt in je leven wanneer je denkt dat het geen richting heeft en dat je niet weet waarnaartoe, dat je niet weet waarvoor je staat. Ik ben nog niemand tegengekomen die het niet BIJZONDER inspirerend vond; de meeste mensen die ik ken hebben het zelfs op een speciaal plekje in hun boekenkast staan en raden het aan vrienden aan. Als je het nog niet gelezen hebt – lees het, alleen al om me te zeggen dat ik uit mijn nek klets.

Terug naar Eckhart Tolle. The Power of Now is nog zo’n boek waarvan ik dacht: ‘Hier komt weer zo’n goeroe die je zegt tien jaar lang elke dag een uur op je krent te zitten en te wachten tot het je overvalt’. Zalig toch dat hij bijna onmiddellijk begint met de statement dat verlichting NU te behalen valt! Ja, dan was ik toch mee. Niet dat ik precies weet wat verlichting is maar mensen streven het al duizenden jaren na, dus waarom niet eens gaan kijken waar het allemaal om gaat? En, eerlijk, ik had in de tijd dat ik het voor de eerste keer hoorde (ik had het audioboek), wel best wat te verwerken.

Ik was net uit elkaar met mijn vriendin en wist niet goed waarheen. Ik had een reis naar Ierland geboekt en was er alleen op uitgetrokken (met surfplank) om wat te bezinnen. In mijn iPod zat Eckhart Tolle. Ik logeerde in een regenachtig stadje in het noordwesten van Ierland, in Donegal Bay. Hoewel het juli was, heb ik de zon slechts twee van de zeven dagen dat ik er was gezien – maar om eerlijk te zijn, het deerde me niet echt. Hoe bang kan je zijn om nat te worden als je de meerderheid van je tijd op het water zit 😀

Zo spendeerde ik dus mijn dagen: ik stond op, maakte een ontbijt (iets met eieren, veel zwarte thee – die smaakt in Groot-Brittannië uniek omdat de melk anders behandeld wordt en dus anders smaakt – en fruit) en trok dan naar de zee. Vóór het hotel zelf lag een point break – een surfplek die breekt op een uitsteeksel in de ondergrond, die vaak garant staat voor plots opkomende, mooie golven – die ik vanuit het raam kon checken, en als er daar niks was ging ik een kilometer verder. Het was een van de beste weken die ze in tijden gezien hadden, dus ik had geluk. Er waren niet zoveel surfers en de golven waren legendarisch.

Wanneer er niet te surfen viel, luisterde ik naar Eckhart Tolle. In het begin was zijn stem nogal bevreemdend voor me, en ik begreep ook niet goed wat hij bedoelde. Maar naarmate hij vorderde, herkende ik meer en meer van de symptomen die hij beschreef als deze van een aan gedachten (en gevoelens) verslaafde persoon, iemand die gevangen zit in hoofd en lichaam.

Ik luisterde met steeds meer plezier naar Tolles stem terwijl ik door het stadje wandelde met een Crunchie bar (mijn favoriete Engelse chocoladereep!). Ik herinner me een moment dat ik naar de Peak zat te kijken, ik zat weer aan mijn vorige vriendin te denken, en dat ik plots besefte hoe mijn zelfmedelijden eigenlijk gewoon een verslaving aan pijn was; dat ik een of andere rommel die ik in de relatie al met me meesleepte en die de relatie zelf verziekte, zich nu gewoon op mijn verdriet over die afgesprongen relatie zette!

Ik zag in dat ik die pijn voor altijd met me zou meedragen als ik er niks aan deed. Mijn volgende relatie zou net hetzelfde zijn: ik zou de pijn aan eenzaamheid beginnen wijten en een oplossing zien in een relatie. Dan zou ik de pijn met de relatie beginnen associëren en het einde van de relatie zien als de oplossing, enzovoort. Dat is pas gevangenschap!

Eckhart Tolle beschrijft iets als een Pijnlichaam. Het begint wanneer je je wentelt in een of andere gedachte/gevoel (de twee zijn eigenlijk reflecties van elkaar) over het verleden (wat je is overkomen) of de toekomst (wat je denkt dat je zal redden). Het betekent dat je weerstand hebt tegen wat er nu is, en dat je vlucht in verleden of toekomst.

Het Pijnlichaam groeit telkens je je ermee identificeert. Wanneer je denkt dat jij die pijn bent, dat jij die gedachten en gevoelens bent. Maar dat ben je niet! Wat je bent is het wezen dat hier, nu, dit zit te lezen. Al de rest zijn hersenspinsels, niet echt. Je verleden kan je maar beïnvloeden voorzover je dat toelaat, en je toekomst ken je nog niet, nog kan je ze voorspellen. Heb je op dit moment reden om pijn te hebben, nu je hier zit te lezen?

Bijna iedereen zit met een Pijnlichaam. Ik ook hoor, nog steeds zelfs nu ik het weet. Maar omdat ik me ervan bewust ben stopt het vanzelf wanneer ik het me er weer bewust van word dat ik het aan het voeden ben door ermee te identificeren. Het je herinneren is belangrijk: ik was het weer vergeten, en heb mezelf maandenlang, schepje per schepje, zitten opzadelen met allerlei onnodige pijn en weerstand. Nu kan ik die pijn gedachte per gedachte, gevoel per gevoel, weer laten gaan en genieten van gewoon te zijn.

Of zoals mijn NLP-leraar Paul Liekens het zo hypnotisch kan zeggen: Wat is het heerlijk om tegelijk te zijn, en niet te zijn…

Twee absolute standaardwerken dus voor je persoonlijke bibliotheek:

• Stephen R. Covey ‘The seven habit of highly effective people’
• Eckhart Tolle ‘The Power of Now’